CORUS

I.

CORUS

Arabiae fluv. magnus in mare Rubrum influens Herodot.

Graece Κόρος vel Κόριος, amnis Persicus, in Carmania Salmasio, qui in Persicum sinum sese exonerat: alius a Cyro, contra quam Strabo sentit. Vide Salmas. ad Solin. p. 702. et 703.

II.

CORUS

Hebraeorum maxima mensura, continuit 10. batos, ut batus tria sata; satum 6. cabos, cabus 4. logos, logus sex ova. Hebr. Chomer, quod ad chamor, i. e. asinum, revocant nonnulli Hebraeorum, quasi fuerit onus asini. Sed alii eorum verius contendunt duplô fuisse graviorem, adeoque camelum oneravisse. Fuit autem granorum mensura, cuius decima pars epha, centesima gomor. Bochart. Hieroz. Part. poster. l. 2. c. 15. Ab Hebraeis vox transiit ad Anglos et Germanos, apud quos mensurae annonariae speciem hôc nomine memorat Bractonus, l. 2. c. 16. §. 7. Vide quoque Isidorum, l. 14. c. 26.

III.

CORUS

ventus spirans ab Occasu solstitiali. Plin. l. 2. c. 47. Seneca in Thyeste, Actu 3. v. 578.

Brutum Coro feriente pontum.

Lucano dicitur, l. 4. v. 66.

----- Caeli fuscator Eoi.

Idem, l. 7. v. 125.

----- Victus violento navita Coro

Dat fegimen venitis. -----

Stat. l. 7. Theb. v. 791.

Non aliter Caeco nocturni turbine Cori

Stat perituraratis, cum iam damnata sororis

Igne Therapnaei fugerunt carbasa fratres.

Silius, l. 1. v. 468.

Qualis ubi Aegaeô surgente ad sidera pontô,

Per longum vastô Cori cum murmure fluctus

Suspensum in terras portat mare, frigida nautis

Corda tremunt, sonat ille procul flatuque tumescens

Curvatis pavidas transmittit Cycladas undas.

Alias Caurus dicitur. Virg. l. 3. Georg. v. 356.

Semper hiems, semper spirantes frigora Cauri.

Ideo Martinius sic dici putat ab ebraeo car, i. e. frigus. Certe Virgilio, l. 5. Aen. v. 126. Hiberni Cori vocantur. Nic. Lloydius.